Haber çok dinlemiyorum , ara sıra denk gelirsem de kayıtsız kalamıyorum söylenenlere. Hala onca can gitmiş bir tane yetkili çıkıp tamam ihmalimiz var cezamız neyse çekelim deyip istifa etmiyor. Anneleri konuşturuyorlar, oğlum nasıl acı çekti ölürken diye feryat ediyor. Bir anne olarak acısını içimde hissediyorum , empati yapabiliyorum çünkü evlat acısı çeken anlar ancak o annelerin ciğer yangınını . Ölümleri duydukça hep söylüyorum anne olarak çocuğumun ölüm şekline şükreder oldum. Nasıl bir acıdır bu sözü söylemek. Son anına kadar yanındaydım , ellimden geldiğince bir dediğini iki etmedik. Acılar çekerken bende kıvrandım yanında ama çaresizdim en zor olanda bu “ÇARESİZLİK”
Niye hep garibanın kaderidir askerde şehit olmak, inşaattan düşmek, kömür ocağında yanmak, hangi alanda işçi olarak çalışıyorsa ihmalden dolayı ölmek. Toplum olarak hiç mi ?çözüm üretemeyiz oturup bir düşünelim. Yöneticiler kadar bizlerde sorumluyuz . Nerde bir can gitse bizim de suçumuz ve sorumluluğumuz var diye bir zamanlar Mehmet görmez demişti. Önce insan olarak sonrada müslüman olarak diye de eklemişti. Başka sözüm kalmadı söyleyecek , sadece içim çok yanıyor onu duyun istedim.