El Sanatlarımız Bitmesin !!!
Hayıtların ve kargıların ince sürgünlerinden, saplarından usta ellerde hayat bulan bir zanaat sepetçilik.
Bir çok malzemeden yapılan çeşitleri olsa da en eski sepet örme yöntemi kargı (saz) lardan, hayıt dallarından yapılanlardır.
Biz de bunu hem öğrenmek, hem de bu geleneğimizi yaşatmak için bir adım attık ve hızla ilerliyoruz...
Bölgemizde bir zamanlar alabildiğince derelerin, sazlıkların olduğu alanlar şimdilerde binalarla doldu. Çok az kalan sazlık alanlar da zamanla aynı kaderi paylaşacak gibi görünüyor.
Doğa elbette verdiklerini alacak ama bu süreçte insanlık da çok şey kaybedecek !!!
Doğanın dengesini bozan tek canlı insan ve insan tohumdan, topraktan, ormandan uzaklaştığı gibi üretimden de uzaklaştı.
Yakın zamanda bir sepet örmek için bile ne bir saz, ne bir hayıt dalı bulamayacağız. Gördüğümüz derelerin etrafı orman alanları yavaş yavaş kaçak binalarla dolmaya başlamış.
Binlerce yıldır toprağın ruhunu okşayan mor çiçekleriyle hayıtların yetiştiği dere boyları yavaş yavaş yok olacak.
Tüketen bir topluma ne kadar hızlı dönüştüğümüzün farkında olsak da seyretmekten ve şikayet etmekten başka bir şey yapmıyoruz.
Geleneklerimizi unuttuk, tarihimizi, kültürümüzü, bircok degerimizi kaybettik.
Elimizde kalanlara sahip çıkmak için çırpınan küçük oluşumlar halinde bir avuç insan kaldık diyebiliriz.
Yarım asırı geride bırakanlarda, geçmişe özlem öyle boyutlara geldi ki eskiye dair ne varsa bize çocukluğumuzu, gençliğimizi, geçmişimizi hatırlatır oldu. Oysa, bir zamanlar bunları, bile bile kaybettik...
Hayıtların, sazlıkların üstüne beton döktük ev yaptık, bakırları verip plastik aldık, halıları, kilimleri verdik naylon hasırları aldık, yün yatakları yorganları verdik elyaflara gömüldük aslında paramızı hastalıklara ilaçlara verdiğimizi çok geç farkettik.
Eğitimde bağımsızlığımızı kaybettiğimizden bu yana, üniversite sayıları hızla artarken yetenekli, vasıflı insan yetişmez oldu.
Diplomanın bir kağıt olduğunu anladık....