Yaylada kar erken yağar.
Gece yağan kar diz boyu olmuş, sabah hala püsem püsem yağıyor. Sis çökmüş Anadolu bozkır köyüne.
Çoban Ali okula gideceği gecenin sabahını zor etmiştir. Bir kalem bir defter koşmuştur okuluna. Ayak çıplak, yüz yanık, dudak çatlak. Çaldı kapısını okulun. Gıcırdayarak açıldı kapı, sevgili öğretmeni karşısındaydı. Çoban Ali yutkundu geç kalmanın üzüntüsünü anlatamadı, söyleyemedi.
Öğretmeni,
-Ali bu ne hal böyle! diye bir çığlık attı.
Ali’nin soğuktan morarmış ayaklarına baktı, gözlerinden bir damla yaş aktı pembe yanaklarına öğretmeninin. Üzülmüştü Ali, Öğretmeni neden ağlamıştı.
Halbuki Ali sevinçliydi, mutluydu, okuma yazma öğrenecekti. Öğretmen olacaktı.
Öğretmeni bir anne şefkatiyle Ali’ye sarıldı kucağına aldı ayaklarını karla ovdu, bir masa örtüsüyle sardı sarmaladı. Sobaya yaklaşma Ali diye de tembih etti. O günden sonra Çoban Ali’nin okul masraflarını o güzel insan öğretmeni üstlendi.
Çoban Ali bir öğretmen olamadı ama, onun kadar şerefli bir asker oldu. Öğretmen yavrularımıza, O gençlerimize ışık verecek.
(Yıllar sonra öğretmeninin gözlerinden akan damlaları anladı)
“ ÖĞRETMEN” Deyince İÇİM TİTRER, YÜREĞİM SIZLAR.
Elleri öpülesi, Başta baş Öğretmen ATATÜRK olmak üzere bütün öğretmenlerimizin ellerinden öpüyorum.
Fikriniz ve yolunuz açık olsun.
8Öğretmeninin gözlerinden akan yaşın anlamını yıllar sonra çözdü ve anladı.