Şu anda başımı yastığa koydum.
Asla hiçbir şey eskisi gibi olmayacak…
Çocukken biz…
Senede bir defa bayramlık alınır ve rengini markasını modelini sorma şansımız olmaz her şey annenin ve babanın izafiyetine göre alınırdı…
Bizi alaka eden sadece gıcır ve yeni olmasıydı…
Yastık altına ayakkabı ile koyar sabahı hayal ederken gözkapaklarımız düşerdi… sabah olunca giydiğimiz kıyafet ve dargınlık küskünlük nedir, bilmeden kapı kapı koşardık.
Para verenler şeker verenlere göre makbulumuzdu.
Leblebili gazoz içebiliyorsak en buyuk mutluluğumuzdu.
Uçuk şeyler istemezdik.
Mantarlı tabanca ise hep hayalimizdi, sanırım genlerimizden gelen bir arzuydu.
Yakınken herşeyden uzaklaştığımız ve derinleştiğimiz bir çağda yalnızlığı tercih etmemiz sanırım her şeye sahip oluşumuzdan olsa gerek…Muhtaç olmamak…
Ama bir selama,
Bir tebessüme ,
Bir nezakete ,
Bir tokalaşmaya ,
Bir sarılmaya ,
O kadar muhtacız ki ; Farkında değiliz…
Bayramın, bayram farkında olanlara İYİ BAYRAMLAR….
muhtaç olduklarımla beraber…
Yasin Temiz