AĞABEY…

AĞABEY…

Ağabey evin büyüğüdür.Anne-baba evde olmadığı zaman evin idaresini alır,yani aile içinde babanın yardımcısıdır.
Anne-baba öldükten sonra da kardeşlerin önce atası,sonra da ağabeyi olur.Evlense de, çoluk çocuğa karışsa da, sorumluluklarını asla unutmaz.Temelinde sevgi ve şefkat yatan dinimize göre de,gerçek bir ağabey bu özelliklerini ve görevini ölünceye kadar yapmayı sürdürür.
Böyle insanlara toplumumuz da “mükemmel abi, yani küçük baba” denir. Çevremize baktığımızda, örf ve adetlerine bağlı bir toplum olarak, böyle abilere çok rastlarız.
Bu madalyon’un ön yüzü,birde madalyon’un öbür yüzüne bakalım,yani ağabey gibi gözüküp te sadece kendi çıkarlarını düşünenlere…
Bu tipler sadece biyolojik olarak ailenin ağabeyidir. Nokta kadar menfaati için virgül gibi eğilmekten bir sakınca görmezler .Sürekli kendilerini acındırırlar. Annesi ve kardeşlerinin iyi niyetini suistimal ederek,maddi-manevi menfaat sağlamak için sülük gibi sömürürler. Onurları, şerefleri, haysiyetleri sürekli izindedir, ve bu izin hiç bitmez…
Öyle ki, diğer kardeşler aile içinde yaşanan ufak – tefek sorunları kendi aralarında çözmeye çalışırlarken, bu ağabey bozuntuları,bilinçli olarak kaos yaratırlar ve önce babalarını harcarlar. Üstelik bu yanlışını yüzüne vuran kardeşlerine de her türlü çirkefliği yapmaktan da geri kalmazlar.Ve böyle sözüm ona ağabeyler yüzünden kardeşlik duyguları ile asaletin kemikleri sızlar.Sonuç olarak,çıkarı için her şeyi kırıp dökecek kadar kendinden geçen ve adeta şiddete proğlamlanan böyle ağabeyler, tüm yaşamı boyunca dipsiz kuyularda gibi hissederler kendilerini, ve sıcak bir yuvaya hasret, onursuzca sürdürürler yaşamlarını.. Kendisinde emeği olanların ah’ını aldıkları için, o ah yaşadıkları müddetçe peşlerini bırakmaz. Çünkü “Allah’ın adaleti yarına kalır, ama kimsenin yanına kalmaz”…

Abdullah Özçelik