MASUM YALANLAR…
Çocukken Karaköy-Kadıköy vapurlarında bol yalanlı, palavralı konuşmalar sonunda yolculara bir şeyler satarlardı. O dönemde hayatın doğruları o kadar çoktu ki, bu masum yalanlara güler geçer, hatta sonuna kadar da nezaketen dinlerdik. Çünkü o zamanlar her şey natureldi. Dünyamız da bu kadar kirlenmemişti. İnsanlar üç kuruşluk menfaati için dostlarını, sevdiklerini satmazdı… Dostluklar ve arkadaşlıklarda kalite vardı. Mesela en büyük eğlencemiz radyo tiyatrosuydu. Akşamları komşu ziyaretlerine gider, koyu sohbetlere dalar, zamanın nasıl geçtiğini anlamazdık. Kadınlar kocalarına, çocuklar babalarına daha saygılıydı. İki yüzlülük, riyakarlık, soytarılık yoktu. Kızlar babalarından habersiz evlenemezdi. Böyle bir şeye kalkışsa bile ağabeyler olaya müdahil olur ve evdeki olası bir diktatöre, egosunu tatmin etme fırsatı vermezdi..! Damat adayı istediği kızı anne veya anne anneden değil, öncelikle babasından isterdi, çünkü kalite bunu gerektirirdi. Gerçi istisnalar (!) hariç bu geleneğimiz halen sürüyor…
Çocukluk işte, o masum yalanlar hep böyle sürüp gidecek sanırdık. Ancak şimdi o masum yalanlar toprağa dikilmiş bir fidan gibi büyüdü ve ruhumuzun derinliklerine kadar indi…Nefret nedir bilmezken, hoşgörüyü unutup, adeta şiddete programlanmış bir robota dönüştük. Kırk kanatlı yalanlar dünyasında insanlığımızı kaybettik. İçimizdeki adalet duygusu ise sizlere ömür…Öyle bir hale geldik ki, kendi vicdanımızla bile yüzleşmeye korkar olduk..Görüntü uğruna taktığımız pembe gözlükler bu sahteliğe dayanamayarak kendiliğinden siyaha dönüştü…
Bugün yağmurlu bir Antalya akşamı.Elimde açmaya gerek görmediğim bir şemsiyem var,çünkü iliklerime kadar ıslanmak istiyorum. Kim bilir,belki de ruhumda biriken kirlerden bu sayede kurtulmayı düşünüyorum…
Abdullah Özçelik