NE UMDUM NE BULDUM

Konuşmak istediklerimden çok, yapmak istediklerim var aslında. Kökünden silmek istediğim bir geçmişim var mesela…

Ne içimdeki kavgaları, nede yüzümdeki sahte gülüşleri anlayamadı, canım dediklerim …

Onun içindir ki, omuzuna yaslanıp uyuyabileceğim bir varlığın hasretini çektim yıllardır.

Artık bomboş gözlerle bakıyorum hayata. Kocaman bir denizin ortasında, kürekleri olmayan bir kayık’ta gibi hissediyorum kendimi.

Biliyorum; güneş her insanın üzerine doğuyor, herkese eşit yağıyor yağmurlar. Bitkiler bana “Hey Abdullah, salgıladığım oksijenden faydalanma” demiyorlar ancak, yaşam benim için hala dik bir yamaç. Bu dik yamacın en tepesine çıksam da, bir türlü dengeyi sağlayamadan yuvarlanıyorum aşağılara, yani yine başladığım yerlere dönüyorum. Ve bu düşüşün tek sebebi, diktiğim ve 14 yıl gözüm gibi baktığım vefa ağacının kuruması.. Oysa bakımına çok özen göstermiştim, kuruması için bir sebep yoktu, ama onun için bahane çoktu….!

 

Abdullah Özçelik