YAŞAMI SEVMEK

HAYATI ISKALAMADAN YAŞAMI SEVMEK
Hayatımızı anlamlandırma çabalarımız hiç bitmeyen öğrenmeler ve gelişimler yolculuğudur. İçinde büyüdüğümüz ailenin değerleri, çevreden öğrendiklerimiz ve aldığımız eğitimle zaman içinde kişiliğimiz gelişimini sürdürür. Büyürken en çok sevgiye ve ilgiye ihtiyacımız olduğunu çoğu defa anlamayız hatta önemsemeyiz bile. Sevgiyle yoğrulmuş bir hayatta daha dirençli, özgüvenli, hayata daha kolay uyum sağlar hale gelir, etkileşimde bulunduğumuz insanlara da değer katarız. Eğer sevgi eksikse en iyi okullarda da okusak, en iyi mesleğe de sahip olsak bir tarafımız hep eksiktir.
Önemli olan kendimizi tanımak ve kendimize güvenmek, neyi istediğimizi iyi bilmek. Neredeyse hepimiz kendimiz dışında etrafımızdaki herkesin kişilik yapısıyla ilgileniriz. Bu hareketlerimizi çocuklarımız da modeller. Başkalarıyla ilgilenmeye ve gördükleri hareketleri eleştirmeye başlarlar. Kendisinden çok başkalarına zaman ayırır hale gelirler.
Bazen çok basit olayları kendimiz ve çevremizdekiler için çok zor hale getirebiliyoruz. Oysa kuralları kendimiz koyabilirsek yaşamı basitleştirebiliriz. Bunun için öncelikle kendimize zaman ayırmalıyız ve kendimizin farkına varmalıyız. Boş zamanımızı nasıl değerlendirdiğimiz sorulduğunda cevabımız hep sıradan olan ama aslında yapmadığımız işlerdir. Kitap okumak, müzik dinlemek, spor yapmak v.s. liste uzar gider. Oysa bunlar zaten kendimiz için yapmamız gerekenlerdir.
Hayatın akışında en az zamanı kendimize ayırıyoruz. Kendimizle yüzleşmeye cesaret edemiyoruz. Kendimizle ilgilenmiyor, kendimizi sevmeyi aklımıza bile getirmiyoruz. Bir dizi hatalar yapıyoruz. Hayatımızın en önemli kararlarını verirken bile kendi duygularımızdan çok başkalarının düşüncelerine göre hareket ediyoruz. Ancak yaş kemale erdiğinde düzinelerce hatadan sonra gerçeği görebiliyoruz. Lakin hayıflanıp geçiyoruz. Ne var ki aynı hataları çocuklarımızı yetiştirirken de yapıyoruz. Onlara kendilerini tanımalarını öğretmiyoruz, tanımaya çalışana da alan yaratmıyoruz.
En değerli zamanı kendilerine ayırmalarını anlatmıyor, farkındalık kazanmalarını sağlamıyoruz. Birçok tecrübeden yola çıkarak birçok şeyi öğreniyoruz. Ama en önemlilerini geçiştiriyoruz; duygularımızı tanımıyoruz, düşünmeye üşeniyoruz, yeteneklerimizle ilgilenmiyoruz, kendimizi küçümsüyoruz, öz güven sahibi olmaksa bazen yıllarımızı alıyor. Çoğu zaman ön yargılarımız bizi esir alıyor. Korkularımızı yenebilmek için önce kendimize itiraf etmeliyiz. Kendimizle barışık olmalıyız. Her zaman mükemmel olmamız gerekmiyor.
Yaşımız kaç olursa olsun hiç fark etmez. Çoğumuz ne yazık ki başkalarının yönlendirmeleriyle hareket ederiz. Mesela üniversite sınavını kazanırız ama sonraki yıl tekrar sınava gireriz, çünkü mutlu değilizdir. Okulu bitiririz ama bambaşka bir işte çalışırız.
Çok severek, aşık olarak evlendiğimizi sanırız ama kısa zaman sonra mutsuz oluruz, çünkü aşk sandığımız bile başkasının dayatmasıdır aslında. Ve mutsuz bireylerin sayısı oldukça fazladır. Çünkü hiç birimiz kendi isteğimiz doğrultuda hareket edemiyoruz, ne istediğimizi bilmiyoruz. Ne istediğimizi bilsek bile onu seçmeye cesaretimiz yoktur. Çoğu zaman bunun farkına bile varamayız. Bunların sonucunda hayal kırıklıkları, devam edemeyen ilişkiler, mutsuz evlilikler, sürekli iş değiştirmeler, aradığını bulamama ve bitmeyen arayışlar.
Yaptığımız yanlışlar için kendimize kızacağımıza, hatalarımızı kabul edip, yeniden denemek için kendimize fırsatlar yaratmalıyız. Kendimize güvenmeliyiz. Hayatı olduğu gibi kabul etmeliyiz ama kabul edilebilir hale gelmesi içinde çaba göstermeliyiz.
Adamın biri güzel, mehtaplı bir gecede bir suyun başına oturmuş, Ay’ın sudaki yansımasına bakarak hayranlıkla izliyormuş. O sırada oradan geçmekte olan bir sufi, adama sormuş:
-Ne yapıyorsun?
Adam cevap vermiş: – Ay’a bakıyorum.
Sufi, adamın ensesine patlatmış ve demiş ki:
-A be ahmak, kendini bilmez, kafanı kaldır artık, yukarı bak!
Kendimize karşı dürüst olmalıyız. Sorunları görmezden gelmek ancak artarak hayatımızda kısır döngülere neden olur. Sorunların üzerine gidip, küçük parçalara bölerek gerçekçi çözümler üretmeliyiz.
Başarılarımızdan keyif almak için önce kendimizi sevmeli ve kendimize zaman ayırmalı ve kendimize değer vermeliyiz.
Yaşamı sevmeliyiz, hem de her anını. İçimizdeki çocuğu görmezden gelmemeliyiz, onunla ilgilenmeli, ihtiyaçlarına cevap vermeliyiz.

İçimizdeki çocuğun farkına vararak yaşamak dileğiyle…