Annemin kolları bilezik doluydu …
En pahalı kumaşlardan elbise dikinirdi …
Ama bizlere para yoktu ..
Ben yıllarca çok fakiriz zannettim.
Kendime pahalı birşey alırken suçluluk duyardım .
Kendimi sevip değer verebilmek için yıllarca epeyce uğraştım …!
Ayakkabılarımdan utanırdım çocukken …
Hep sağlam ama modeli çirkin ayakkabılar olurdu …
Hiç kırmızı bilekten bağlı kız ayakkabım olmadı ..
Arkadaşlarımda gördüğümde kendimi mahsun hissederdim ..
Çalışmaya başladığımda öyle çok ayakkabı almaya başladım ki…
Ayakkabıya doyamıyordum.
Bu takıntı halini almıştı .
Kendimi durduramıyordum.
Okullarda ayakkabısı yırtık ya da eski olan kız çocuklarını aradım . Okul aile birliği ile konuşup çocukları giydirmeye çalıştım .
İçimdeki o kız çocuğunu memnun edebilmek için …!
İçimizdeki o küçük çocukla barışmadan ..
Ona güzel olan herşeye layık olduğuna ikna etmeden herşey insanın üzerinde eğreti duruyor …
Bunun acısını yıllarca yüreğinde yaşayan biri olarak çocuğuma aynı şekilde sınırlayıcı olduğum zamanlar oldu … Parasız kalmak kaygıya neden oldukça zorlandıgımda öfkeleniyordum.
Yok kelimesi gerçekten insanın başının belası …
Yok diye bir şey yok çünkü .
Cebinde 10 lira varsa paran yok değil . Var olana nankörlük yapan sözcükler var hayatımızda …
Ne zaman kafa aydı ona çok şanslı olduğunu ve ne kadar bolluk içinde olduğunu sürekli tekrar ettim .
Buna inandı …
İnsanın derdi para değilmiş anca anladım .
Maddi imkanı benden çok iyi olan bir çok arkadaşlarım var.
Hayatlarındaki imkanları ağız tadı ile kullanamayan …
Dolabı tıka basa dolu ama çürütüp atan…
Bir dolap dolusu kıyafet ama giyip gezecek kendine şekil verecek hali yok ….
Bahçeli evi var ekip dikmeye erinen…
Bir kaç şehirde kapalı evi var …Aidat ödemek dışında gidemeyen …
Deniz kenarında ama bir yaz boyu 2 kere anca girebilen ….
Velhasıl anlıyorsun ki;
Para kazanma hırsı ile korku ile gelen parayı hakkı ile kullanıp
Paranın ne olduğunu anlamıyor insan …
En büyük nimet yaşamın güzelliklerini yaşamaya istek duyabilmek …
Neşeli olmak ..
Keyif almak…
Tad almak ..
Huzur duymak …
Tatmin olmak
Yediğin o yiyeceği pişirmeye arzu duymak …
O gücü iradeyi bulmak …
Yaptığın işin içindeki bu duygularla şükür o yiyecekleri taşıyormuş.
Oysa biz yıllarca aldığımız nesneyi biz aldık sandık .
Oysa içimizdeki o inanç , o istek, o tatmin almış getirmiş …
Dostluğun kıymetini bilince dostluğuna eşlik edenler geliyormuş .
Fedakar olunca değil …!
Kendini yok saydığında değil …!
Yüreği ile yanında olanlar gerçek dostu imiş insanın . Fedakar olmaya
Hoşgörülü olmaya gücün olmadığında sana sarılanlarmış dost dediğin …
Neyin var diyenlermiş anlıyorsun …
İnsan hergün bir parçasını keşfediyor …
Ve hayat 40 ından sonra değil , farkından sonra başlıyormuş .
Tüm anlamlar yer değiştiriyor .
Hergün başka bir kişi olarak yaşayıp gidiyoruz …!
Körler sağırlar birbirini ağırlar ….
Bazen kör bazen sağır olup
Buna rağmen birbirimize sarılmak zorundayız …
Çünkü hepimizin yaralı yüreği var …
Birbirimizi iyileştirmekten başka çaremiz yok ….!
Birbirinizi sevmeden cennete giremezsiniz …diyorsa
Herkes cennetini buradan götürecekse bize cenneti hatırlatan cennet yürekli dostluklar olsun hayatımızda …💞
Herkese koccaman sevgiler
Zelena Ayten TEKECİ