Çektiğimiz acıları, çileleri, gördüğümüz zulümleri hep unuturuz ve ders almayız.
Bundan dolayı da ne gözümüzden yaş eksilir, ne hanemizden yas...
Bilge Kağan atamızın bengü taşa kazıyarak söylediği gibi; aç kalınca tokluğu unuturuz, tok olunca da açlığı. Bunca acıları, bunca yoklukları, bunca çileleri çekeriz de unutmak hastalığımız yüzünden rahatı görünce bir anda unuturuz, aklımıza bile getirmeyiz. Bugün kime sorsanız Balkanlarda soykırıma uğratılmış 5 milyon 500 bin soydaşımızı kimse bilmez. Unutmuşuzdur, unuttuğumuz içinde çocuklarımız bilmezler.
Yunanın Batı Anadolu işgalinde Türk ahaliye yaptığı zulümleri kimse bilmek bile istemez. 400 bin Türkün işkencelerle, tecavüzlerle katliama uğratıldığını, tecavüz sonucu doğan bebeklerin anaları tarafından ölsünler diye dağlara atıldığını kimseler merak bile etmez. Unutmak istemişizdir ve unutmuşuzdur. Cürcan'da, Gulca'da, Semerkant ve Buhara'da on binlerce Türkün kesildiğini, onları katleden katil Kuteybe Bin Melik soysuzuna hazret deriz ve aklımıza yaptığı Türk katliamlarını, tecavüzleri, her çadıra bir Arap askeri bırakmak suretiyle Türkleri zorla Araplaştırmaya ve İslamlaşmaya çalıştıklarını getirmeyiz bile. Hatta çoğumuz bilmez bile bunları. Neden mi? Unutkanlık kadimden beri bizim müzmin hastalığımızdır da ondan!
Kudret Harmanda
Düşünceler