Kadınların Sevgileri Sınırsızdır…
Ağacı sever, şırıl şırıl akan suyu, börtü böceği, tomurcuklanan çiçeği, daldaki kuşu, sokaktaki kediyi köpeği sınırsız karşılıksız sever…
İnsanı sever, eşini, çocuğunu, arkadaşını, kendisine gülümseyen gözleri, günaydın diyen dilleri, ona uzanan elleri sever. Gelenek der, görenek der, din der, namus der sınırlara sıkıştırırsınız, başörtüsünü ev perdesine benzetir siyasete malzeme yaparsınız, eteğine şortuna, dondurma yiyişine, kahkahasına, ayakkabısının topuğuna karışırsınız. Acaba sız kainatın sözde öbür yarısı yaptıklarınızdan ne zaman utanıp insan gibi davranacaksınız.
Hızınızı alamaz, bir gün “cennet anaların ayağının altında” derken ertesi gün “ananın diz kapağından tahrik olmak” söylemiyle gündemin en başına oturuverirsiniz. Hangi birini sayalım ki, ne yazmakla biter, ne de konuşmakla biter, azıcık insan olmayı deneyin…
Kiminiz yemeğin tuzu, kiminiz gömlekteki ütü izi, kiminiz kim bilir ne gereksiz bir şey için eşini, bacısını hatta annesini üzer, arkanızda bıraktığınız enkaza dönüp bir bakmadan huzurluymuş gibi nefes almaya, yaşamaya devam edersiniz.
Oysa kemiğin ete bürünmüş haliyle O hep karşılıksız, sever, kol kanat gerer. Salçasına bahane bulduğunuz yemeği sizin için pişirmeye, sadece gömleğinizi değil iç çamaşırlarınızı dahi ütülemeye devam eder. Defalarca kırılır, kırıldığı yerden yeniden kıldığı yerden sevgi filiz gözleri vererek, kendi kendini onarmayı, hem yaşamaya, hem sevmeye devam eder…
Başka türlüsü gelmez ki elinden, çünkü Anadolu kadını, toprağından suyundan ve havasından çeşni olmuş, Anadolu’nun çetin şartlarında tarlada bağda bahçede çalışmak için, büyük kentlerin varoşlarında tüm ailesini ayakta tutabilmek için, bebeğinin beşiğinin başında sabahlara dek uykusuz kalabilmek için, Üniversite kürsülerinde, büyük plazalarda, fabrika tezgahlarında tüm gücü ile var olmak ve var etmek için, sevmesi gerekir, buna da bilir.
Sakın unutmayın ki; Siz size verdiği sevgiyle beslenirsiniz, O kutlu sadece sevgi ile beslenir, öyle ki, gördüğü her şeyi severek beslenir. Azıcık sev sevmeye çalış..
Öyle kocaman bir yürekle sever ki şımarırsınız. “Ben olmasam kimi sevecek iyi ki varım” bile dersiniz belki.
Öyle sever ki hep hata yaparsınız, o hep affeder.
Taa ki bir gün birinizin öfkeden gözü dönüp sokak ortasında onu bıçaklayana kadar.
Ondan sonra gelsin savunmalar… Savunmanızda ;
“Hak etti”
“Ailemin sözünü işini yapmadı”
“Erkekliğime laf söyledi”
“Beni çileden çıkartacak sözler söyledi”
“Bir erkek çocuk doğuramadı”
“Namusumla oynadı”
“Çok seviyordum Hakim Bey o yüzden öldürdüm” … Dersiniz artık hiç bir zaman onun ütülemeyeceği takım elbisenizi giyip.
Oysa içten içe bilirsiniz haketmemiştir.
Oysa içten içe bilirsiniz çok sevdiğinizden değil gerektiği gibi sevmeyi beceremediğinizden öldürmüşsünüzdür.
Oysa içten içe bilirsiniz asıl namussuz o değildir, Sensindir…
Adalet nasıl olsa yetersiz, girdiğinizle çıktığımız bir. Adalet diyoruz, adalet …