(Yakın geçmişten bir anı!) O'nunla 2 yıl sonra Cim Bomlu'nun havuzlu kahvesinde tekrar karşılaştık. Yaşamının acımasız derin izlerini, yaralarını yansıtan çizgilerini yüzünde de, görüp okumak mümkün. Ayakkabılarımı boyamak istedi. Önce birer kahve içelim dedim. Binbir hayır duada bulunmaya başladı. Ben Necati beyi, ilk defa 2014'ün güneşli bir Ekim günüydü, Edremit parkındaki Sera Çay Bahçesinde tanımıştım. O gün, sohbet etmiş,  birlikte Ayvalık tostu yemiş ve aramızda bir dostluk kurulmuştu. Sohbetimiz derinleşince, hasta olduğunu söylemişti. "Doktora gidiniz" dediğimde: "Param yok ki" demişti. Ülkemizde "11 milyon vatandaşımız sosyal yardımla yaşar ve yeşil kart" sahibi iken, devletimiz Necati beyi atlamıştı. Ricam üzre ertesi günü nüfus cüzdanını getirmişti. Edremit Kaymakamlığı'na, 22 Ekim günü bir dilekçe  yazıp, Necati beye; "sosyal yardım" bağlanması için girişim ve ricada bulunmuştum. Almanya'ya dönmeden, konunun takibi için de Edremit ADD Şube Başkanı sn. Recep Yalçın'dan ricada bulunmuştum. Recep beyden 09.12.2014 günün aldığım bir ePosta'dan, Necati beye, ayda 100,-TL yiyecek ve içecek çeki ile  3 ayda 890,- TL engelli aylığının bağlandığını öğrenmiştim. Necati beye dün de, birlikte yemek yemeyi teklif ettim. "Döner istemem. Kuru yiyelim" dedi. Akşamın geç saatinde, benim omuzumda çantam, o’nun omuzunda ayakkabı boya sandığı, çarşı meydanını aşarak, dolaşarak kuru'su olan bir lokanta bulduk. Kuru'dan 2 kaşık yedikten sonra: "Bu dünden kalmış. Bozuk" dedi. Ben kuru'nun ekşiliğini mevsim domateslerinden olabileceğini düşündüm ve söyledim. Gelen bayan garsona Necati bey, çekinmeden "bu yemek bozulmuş" diyebildi. Başka bir yemek de istemedi. Bir dahaki karşılaşmamızda "kahveler benden" diyerek, ettiği binbir hayır duası ile vedalaştık. Bilmem psikolojik, bilmem kuru'nun "fazla ekşi" olmasından, gecenin geç saatlerinde, benim midem bozuldu. Düşündüm; demek ki Necati bey dostum, iyi de bir "gurme" imiş. Remzi UYSAL Akçay, 21.9.2019 (Anı defterimden!)